داستان هاي كوتاه 4

پادشاه نیکو شیوه ای بود. روزی به یکی از چاکرانش میوه ای داد. آن غلام

میوه را به شیرینی و ولع می خورد، گویی که از آن نیکوتر و خوشتر

طعامی نیست. پادشاه چون آن گونه خوردن غلام را دید از آن میوه هوس

کرد و گفت:

نیمي از آن را نیز به من ده.چون شاه ذره ای از آن میوه چشید، از تلخی آن میوه ابروان درهم کشید و پرسید: این چنین میوه   ي تلخی را چگونه به این شیرینی خوردی؟

غلام پاسخ داد: ای شهریار من از دست تو تحفه بی شمار دیده ام و حال

چون (چگونه) به یک تلخی برنجم و آن را باز پس دهم.؟

وفای به عهد

روزی محمود شاه از لشگر جدا و به لب دریایی رسید. کودکی را دید

مشغول صید، سلامی کرد و در پیشش نشست. کودک را اندوهگین و

دلخون و خسته جان بدید. علت غمزدگی را پرسید. کودک پاسخ داد: که

در خانه هفت طفلیم با مادری بیمار که آنچه از دریا بدست آرم تنها قوت

خانواده است. شاه گفت: می خواهی با تو در کار شریک شوم. کودک

شادمان شد و هر دو تور را به دریا افکندند. از قضا صد ماهی صید شد.

کودک گفت: ای شاه، طالعی بس بلند داری که اینچنین صیدی کردی.

شاه سوار بر مرکب شد که برود، کودک پرسید: قسم خود را نمی بری؟

شاه پاسخ داد: سهم امروز من از برای تو، آنچه فردا صید افتد جمله

سهم من.

کودک گفت: صید من فردا تو را خواهد بود. من آن را به کس نخواهم داد.

روز دیگر شاه در ایوان بود که به یاد شریک دیروز افتاد و به دنبالش فرستاد

و به رسم شریکی او را بر مسند نشاند. بوالفضولی گفت ای شاه این

گدایی بیش نیست و شاه پاسخ داد: هرچه هست او شریک من است و

من چون شراکتش را پذیرفتم ،  رد نتوانم کردش. این را گفت و همچون

خود، او را سلطان کرد. کسی از کودک از جلاش پرسید که آن را از کجا

آورده ؟ گفت:

شادی آمد و شیون گذشت

زانکه صاحبدلی بر من گذشت